Facebook

Samotność Repa

W naszej pracy widujemy setki ludzi tygodniowo, widzimy się ze sobą wieczorami na kolacji czy drinku. W biegu spotykamy się na popołudniowej kawie... Jesteśmy jednak sami. Często z własnego wyboru, ale też często przez to, że nie mamy już sił na więcej kontaktów z ludźmi. Jak to jest z rezydentami i ich samotnością? Czy im doskwiera? Czy może są sami, bo tego potrzebują?

Zachód Słońca na Kampi, Zakynthos

Długo chodził mi po głowie taki wpis, gdyż od jakiegoś czasu lubię obserwować życie innych rezydentów, ich relacje z bliskimi osobami, nawiązywanie nowych znajomości czy zrywanie starych. Jest to dość ciekawy temat, który poruszany był w moim najbliższym, rezydenckim towarzystwie parę razy. Kilkoma refleksjami chciałbym się jednak z Wami podzielić.

Rezydenci, którzy pracują w turystyce od wielu lat, to przede wszystkim bardzo silne charaktery. Ludzie ci na co dzień muszą mierzyć się z najróżniejszymi problemami, ale też i atakami z najróżniejszych stron na ich osobę. A to niezadowoleni turyści, zniesmaczeni hotelarze, niezadowolony ze sprzedaży kontrahent czy biuro, dla którego pracują, naciska ich, by szybciej, więcej i jak najbardziej efektywnie pracowali. Stres w sezonie dopada nas z każdej strony. Musimy sprostać problemom (chociaż w turystyce nie używa się tego słowa) i przy tym wszystkim zachować wiecznie uśmiechnięta twarz. Do tego wszystkiego dochodzi życie prywatne, tęsknota za rodziną czy przyjaciółmi. Musimy tak wytrzymać przez kilka miesięcy lub nawet pół roku, bez możliwości powrotu, chociaż na parę dni do miejsca, gdzie możemy wyłączyć się na chwilę. 

Czy te charaktery są więc na tyle mocne, przywdziewane maski na tyle elastyczne, że po powrocie do domu możemy oderwać się od tego wszystkiego i stworzyć normalne życie? Czy nasze osobowości i przede wszystkim zdrowie psychiczne jest na tyle silne, że możemy stworzyć lub utrzymać z kimś później zdrowy związek i bliższą relację? 

Po sezonie najczęściej ma się dość ludzi i telefonu. Nie marzy się o niczym innym, jak tylko spokoju od wszystkiego, co nas otacza. Przynajmniej ja tak mam. Pomimo tego, że kocham moją rodzinę i najbliższych przyjaciół, tęsknię za nimi przez kilka miesięcy w roku, to gdy wracam do domu, nie chcę nikogo widzieć przez kilka dni. Chcę odespać, zaszyć się gdzieś w górach, z dala od cywilizacji. Potem są spotkania, imprezy powitalne, odwiedziny rodziny, upragnione wakacje. Gy my jesteśmy na destynacji (rezydencka mowa potoczna), to gdzieś tam toczy się inne życie, o którym często zapominamy. Są śluby, pogrzeby, rozstania, narodziny. Wiemy o tym, ale w natłoku naszych spraw, zapominamy. I jak chcemy w końcu się spotkać z kimś, kogo nie widzieliśmy wieki, to często trudno jest się ze sobą zgrać... Każdy ma swoje życie, a my często mamy bardzo krótką przerwę między sezonami i wtedy znowu jest problem spotkać się z najbliższymi. Osobiście wtedy czuję się najbardziej samotny.

Nie wiem, jak to jest wracać do ukochanej osoby, której się nie widziało kilka miesięcy, ale tak naprawdę mało który rezydent to wie. Bo najczęściej rezydenci są singlami. Życie, jakie prowadzimy, nie sprzyja związkom i zakładaniu rodziny. Niewiele par wytrzymuje tak długie rozłąki. Chociaż znam przypadki, które świetnie sobie z tym radzą, to mimo wszystko jest ich dużo mniej. Nie mniej mam ogromny szacunek i podziw dla nich. 

Navagio Beach, Zakynthos

Jak więc radzi sobie taki rep, który jest singlem? Praca sprzyja przelotnym znajomościom i romansom. Kurorty turystyczne przyciągają nie tylko turystów, ale też przede wszystkim ludzi chętnych do pracy sezonowej. Poznaje się ludzi w hotelach, knajpach, clubach. Często pracuje się w międzynarodowym gronie. Jest chęć poznania kogoś z innego kraju, można otworzyć sobie dzięki temu nowe możliwości wyjazdowe, wakacyjne. Korzysta się z okazji, bo wielu z nas właśnie taką drogę sobie obrało. By czerpać garściami najwięcej, jak tylko się da. Złudne szczęście, które po pewnym czasie się nudzi i szukamy nowych wrażeń. 

Podobno repa nie zrozumie nikt tak dobrze, jak inny rep. Dochodzi więc też do związków rezydentów. Widziałem wiele płomiennych romansów sezonowych, których koniec często równał się z czasem powrotu z destynacji. Znam kilka przypadków, które przetrwały dłużej i takie podziwiam, podobnie jak podziwiam te długodystansowe związki. Dla rezydentów sezon jest bardzo często tylko jednorazową przygodą. Wielu z nas zmienia destynację co pół roku. Jesteśmy żądni poznawania nowych miejsc. Świat mimo wszystko nas ciekawi lub też chcemy pracować na kierunkach, które przynoszą nam więcej pieniędzy. Przez co wiele związków się rozpada. Ciężko pogodzić nasze pasje, miłość do różnych zakątków świata czy też plany. Każdy ma inny powód, by pracować w tym zawodzie. 

Dlatego też większość rezydentów jest samych. Jednak czy tylko dlatego? Przecież jeśli się chce, to można wszystko. Można wyjechać ponownie na destynację z kimś, na kim nam zależy. Biura robią coraz mnie problemów z tym, byśmy mogli wybierać sobie kierunek, na którym chcemy wspólnie pracować. Deficyt pracowników jest ogromny i jeśli chce się zatrzymać tych najlepszych, to nie robi się problemów. Zwłaszcza jeśli pary rezydenckie pracują dla jednego touroperatora. Dlaczego więc wciąż wiele par rozpada się po sezonie? 

No i tu dochodzi już do głosu nasz charakter i psychika. Często zmęczeni, sponiewierani przez ludzi, wypluci sezonem, nie mamy ochoty na kolejne rozmowy, niedomówienia czy kłótnie (no bo to się w związkach pojawia). Pomimo obustronnego zrozumienia nasze charaktery często nie mogą się ze sobą zgrać. Często tak bardzo chcemy spokoju, że bliskość nawet drugiej osoby, którą darzymy sympatią, potrafi nas w łatwy sposób wyprowadzić z równowagi i dochodzi do sporów. 

Wydaje się, że rezydenci introwertycy, tacy jak ja, często mają jeszcze większy z tym problem. Z natury jesteśmy osobami, które najlepiej czują się w towarzystwie samego siebie. A gdy dochodzi do natłoku ludzi wokół nas, to ta cecha charakteru rozrasta się do wielkości Rosji na mapie świata. Samotność mimo wszystko jest naszą domeną i często ciężko zrozumieć to innym osobom, że tak jest najzwyczajniej nam dobrze. 

Osobiście uwielbiam przebywać sam. Gdy mogę spokojnie zająć się swoimi sprawami, uporządkować myśli w głowie. Przecież tak świetnie czułem się podczas mojego samotnego Camino w zeszłym roku. Lubię samotność, ale jednak czasem i mi doskwiera. Są takie momenty, że szczególnie myślę o rodzinie, przyjaciołach, gdzieś w Polsce. Wtedy z chęcią wróciłbym do kraju, w którym się urodziłem, do Wrocławia, miasta w Polsce gdzie czuję się najlepiej. 

Myślę, że z tego powodu też w ciągu paru lat znowu zmienię swoje życie. Nawet podjąłem pewne kroki, by do tego doprowadzić, by wrócić, a raczej, by mieć gdzie wracać i robić to częściej. Jeszcze całkiem niedawno miałem chęć ruszyć w podróż dookoła świata i zostawić wszystko na kilka lat. Co prawda to dalej jest gdzieś z tyłu głowy i nieśmiało szepcze do mnie, by to zrobić, ale przecież można w tym zawodzie pracować praktycznie wszędzie i dzięki temu też poznawać najróżniejsze zakątki. Turystyka ma to do siebie, że otwiera wiele dróg. I nie zawsze trzeba spędzać na jakimś kierunku (ponownie rezydencka mowa potoczna) wiele miesięcy, by móc go poznać. 

Dla mnie życie w drodze jest normalnym życiem. Dla innych życie w Polsce, pośród najbliższych przyjaciół i rodziny jest normalnym życiem. Zaczynam dążyć do tego, by oba schematy normalnego życia połączyć ze sobą. Widzę w tym pewien progres i myślenie, którego wcześniej u siebie nie dostrzegłem. Chyba po prostu się starzeję :D

W każdym razie sposobów na walkę z samotnością jest wiele. My rezydenci radzimy sobie z nią w różny sposób. Widzę, że wielu z nas w pewnym momencie naszej kariery chce coś zmienić. W większości przypadków ta zmiana wynika właśnie z tego, że nasza psychika mówi dość. Jesteśmy zmęczeni. Znowu zmieniamy swój styl życia, prace. Albo odchodzimy od zawodu, albo się zakochujemy i zostajemy gdzieś na stałe. W każdym razie po raz kolejny powtarzam, że praca rezydenta nie jest pracą na zawsze. I pomimo tego, że otoczeni jesteśmy ogromną liczbą ludzi, to właśnie często samotność i tęsknota za najbliższymi sprawia, że nie wytrzymujemy w tym zawodzie... 

Wyspa Marathonisi
Dobra! Koniec tego mojego biadolenia. Miło jest znowu napisać coś na blogu. Brakuje mi też tego, dlatego od jakiegoś czasu wróciłem do pisania dziennika, bo często na pisanie postów tutaj nie mam czasu. Może kiedyś moje teksty spisane lekarskim pismem ujrzycie na własne oczy na łamach tego bloga lub w innej formie (tylko najpierw będę musiał sam je rozczytać). Tak czy siak, dobrze jest znowu tu przelać swoje myśli ;) 

Pozdrowienia z plaży w Tsilivi (na Wyspie Zakynthos na Morzu Jońskim), gdzie sączę sobie piwko w słoneczny piękny dzień, a w uszach gra spokojny trance. Dla takich samotnych chwil na plaży z książką lubię ten zawód bardzo. Szkoda tylko, że jest ich tak mało ;)

P.S. zapraszam na mojego Instagrama, gdzie ostatnio więcej fotek wrzucam, więc możecie popatrzeć na to, gdzie jeżdżę. Instastory nie zobaczycie, bo jakoś nie potrafię się przekonać do tej formy pokazywania swojego życia ;)



Samotność Repa Samotność Repa Reviewed by RepLife on 16:43 Rating: 5

2 komentarze:

  1. Byłam repem singlem w latach 1999-2001. Na Cyprze i Gran Canarii. Na tej drugiej spotkałam fińskiego repa. Od 2002 posiadania fińskie nazwisko i mieszkam w Finlandii :)

    OdpowiedzUsuń

Dzięki bardzo za poświęcenie czasu i energii na dotarcie aż tutaj :) Jeśli chcesz się podzielić swoimi przemyśleniami na temat tego posta lub całego bloga, nie wahaj się :)

Obsługiwane przez usługę Blogger.